Henryk VIII Piast (urodzony pomiędzy 1350 a 1359 rokiem, zmarł 12 grudnia 1398 roku) herb
Syn Wacława I Piasta, księcia namysłowskiego, księcia chojnowskiego, księcia legnickiego, księcia lubińskiego, księcia złołotoryjskiego, księcia brzeskiego i oławskiego i Anny Piastówny, córki Kazimierza I Piasta, księcia cieszyńskiego.
Książę legnicki (formalnie) od 1373 roku do 12 grudnia 1398 roku, administrator diecezji wrocławskiej od 1379 roku do 14 stycznia 1381 roku, biskup kujawski i włocławski od 14 maja 1389 roku do 12 grudnia 1398 roku.
Henryk VIII był czwartym pod względem starszeństwa (najmłodszym) synem księcia legnickiego Wacława I i księżniczki cieszyńskiej Anny. Nie chcąc nadmiernie rozdrabniać niewielkiego już księstwa legnickiego, Wacław I przeznaczył Henryka do kariery duchownej.
Po śmierci ojca w 1364 roku wychowaniem Henryka zajął się stryj, książę brzeski Ludwik, który w 1378 roku wystarał się dla bratanka o godność kanonika kolegiaty Św. Krzyża we Wrocławiu. Rok później młody Henryk został już dziekanem kapituły katedralnej w tym samym mieście.
21 maja 1379 roku Henryk razem z braćmi uczestniczył w Pradze w uroczystym hołdzie lennym, złożonym na ręce króla czeskiego Wacława IV Luksemburskiego. Wczesną jesienią tegoż samego roku Henryk został wybrany administratorem diecezji wrocławskiej, z której ustąpił na rzecz brata Wacława II 14 stycznia 1381 roku.
W okresie sprawowania administratury Henryk wdał się w ostry spór z mieszczanami wrocławskimi, wywołany darem od Ruprechta w postaci kilkunastu beczek piwa pochodzącego ze Świdnicy. Rajcy miejscy wobec niezapłacenia stosownych opłat uznali przywóz piwa za złamanie przywilejów gospodarczych miasta Wrocławia i skonfiskowali cały zapas, więżąc przy okazji woźnicę transportu. W odpowiedzi Henryk, powołując się na przywileje kapituły, zażądał zwrotu towarów, a w związku z napotkanym oporem ogłoszono interdykt na miasto.
Spór, mimo wmieszania się do niego arcybiskupa gnieźnieńskiego Janusza Suchegowilka i króla czeskiego Wacława IV, który zezwolił nawet na splądrowanie majątku kanoników wrocławskich, traktując ich jako odpowiedzialnych za przedłużający się konflikt. Spór zakończył się dopiero w maju 1382 roku na skutek wyroku legata papieskiego Tomasza biskupa Lucern.
W 1388 roku Henryk, w zamian za rezygnację z administrowania diecezji wrocławskiej, otrzymał od papieża Urbana VI biskupstwo w odległym Cambrai we Flandrii. Ostatecznie nominacji tej Henryk nie przyjął z uwagi na okazję przejęcia biskupstwa włocławskiego po skłóconym z królem polskim Władysławem Jagiełłą, księcia opolskiego Jana "Kropidło", przed którym pojawiła się szansa objęcia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Za kandydaturą Henryka na jedno bogatszych biskupstw w Polsce opowiedział się późniejszy biskup krakowski i zarazem wpływowy polityk na dworze Jagiellona - Piotr Wysz. Oficjalnie ordynariuszem włocławskim Henryk został 14 maja 1389 roku (w skład diecezji wchodziły należące do Polski - Kujawy oraz należące do państwa zakonnego - Pomorze Gdańskie).
Władzę nad diecezją książę sprawował przez dziewięć lat i w tym czasie niewiele interesował się losem podległych mu pod względem kościelnym terytoriów, ograniczając się do ściągania dużych dochodów. Przebywał głównie na Śląsku, na dworze braci Ruprechta I i Wacława II w Legnicy, Wrocławiu i Otmuchowie.
Henryk VIII legnicki zmarł na Śląsku 12 grudnia 1398 roku, prawdopodobnie w wyniku zatrucia podczas uczty wydanej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego - Dobrogosta z Nowego Dworu i został pochowany w katedrze wrocławskiej.
Żródła:
"MONETY KSIĄŻĄT KARNIOWSKICH" - Katalog 1497-1997 - autor: Piotr Kalinowski, 2009
18-02-2020